Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Campeones

Τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων για φέτος με ευτυχή για μας και ακόμα ευτυχέστερη για το τοπικό μπάσκετ, κατάληξη.Για μας το πρωτάθλημα και για το μπάσκετ μία σπουδαία σειρά αγώνων που εκτοξευσε το ενδιαφέρον των φιλάθλων για το άθλημα και αποτέλεσε μαγνήτη για την προσέλευση τους στα δύο γήπεδα. Αν υπήρχε και πέμπτος τελικός, μάλλον δεν θα έφτανε ούτε το κλειστό για να χωρέσει αυτό το ενδιαφέρον ! Τις σκεψεις μου για  το θεμα αυτο, τον τρόπο διεξαγωγης δηλαδή,  σκοπευω να γράψω λίγο αργότερα. Τωρα θα ήθελα να κάνω ένα απολογισμό της χρονιάς για την ομάδα μας και την προσπάθεια που κατέβαλλαν όλοι όσοι συντελούν στο να υπάρχει και να λειτουργεί αυτό το σωματείο.
Δεν αποτελει φυσικά έκπληξη το οτι θα αρχισω από τους παίκτες που δικαιούνται τη μερίδα του λέοντος στα εγκωμιαστικά σχόλια. Το μεγαλύτερο προσόν αυτής της ομάδος είναι - ίσως γίνομαι κουραστικός στο να το επαναλαμβάνω συνέχεια, αλλά είναι η αλήθεια- η συνοχή των παικτών εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Οι παλαιότεροι κατά ένα μαγικό τρόπο μυούν τους νεώτερους και τους νεοφερμένους σ αυτο το ιδιότυπο οικογενειακό κλίμα στο οποίο όποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί απλά αποχωρεί οικειοθελώς. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα αξιόλογων παικτών που δεν μπόρεσαν να βάλουν το εγώ τους κάτω απο την ομάδα και δεν έβγαλαν ούτε τον πρώτο γύρο, χωρίς κανείς να τους διώξει.Μη φανταστεί κανείς ότι δεν υπάρχουν και στιγμές έντασης στις προπονήσεις, αλλά ξεχνιούνται κυριολεκτικά μόλις μπούμε στα αποδυτήρια Τα οφέλη από το κλίμα αυτό είναι ορατά πιστεύω στο γήπεδο αν και σας διαβεβαιώ ότι ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να βγάλουμε στους αγώνες (λογω έλλειψης παιχνιδιών)  ούτε το 20% του μπάσκετ που παίζουμε στις προπονήσεις.Όσοι παρακολουθούν την ομάδα καθημερινά καταλαβαίνουν τι εννοώ. Το ρόστερ μας αμφισβητήθηκε από τους περισσότερους, αν όχι όλους, που μετρούν την καρδιά ενός αθλητή με εκατοστά ύψους ή με το πόσo αποτιμάται στο τοπικό χρηματιστήριο του μπάσκετ. Η ήττα από τον Όμηρο στον πρώτο αγώνα της χρονιάς ενίσχυσε αυτή την αμφισβήτηση παραβλέποντας το γεγονός ότι οι υγιείς ομάδες μαθαίνουν πολύ περισσότερα σε μία ήττα απ ότι σε μια νίκη. Στα δικά μας μάτια το ρόστερ έδειχνε ως εξής: δύο εξαιρετικοί point guard (Λαμπρινούδης - Σταμέλος) με μεγάλη εμπειρία, που αλληλοσυμπληρώνονται και μπορούν να υποστηρίξουν τον τρόπο παιχνιδιού μας. Πέντε guard - forward ( Γρίγος, Σαμιώτης, Κώσταλος, Λεγάτος και Αλεξάκης) για όλες τις δουλειές πού μας έδιναν υπεροπλία στην περιφέρεια ( η οποία δεν είναι μόνο τρίποντα και ...τσαχπινιές με τη μπάλλα) με δυνατότητες για πιεστική άμυνα, γρήγορες περιστροφές, έλεγχο του ρυθμού, παιχνίδι μέσα και έξω από τη ρακέτα και δημιουργία ( αυτό είναι το σημείο που δεν καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό να βγάλουμε στους αγώνες).Άφησα έξω το Νίκο Βολικάκη του οποίου την προσφορά θεωρώ ισάξια με ολους τους guard μας, που συμμετείχε σ ολες τις προπονήσεις βοηθώντας ουσιαστικά την ομάδα χωρίς ποτέ να αξιώσει οτιδήποτε. Έξι ,κατ ευφημισμόν, ψηλοί ( Μενδώνης, Γιαννακός, Κέλογλου, Καρούσης, Μουζακίτης , Δρόσος) που μπορεί να υστερούν κάπως σε ύψος, αλλά με πολλά άλλα προσόντα όπως ταχύτητα , τεχνική, καρδιά και διάθεση να παλέψουν για να μεταφέρουν το παιχνίδι εκεί που είχαν πλεονέκτημα.Δίπλα στους παίκτες ένα πολύ δυνατό team διοικητικών( Μουζακίτης , Λαμπρινούδης, Αλεξάκης, Σκούφαλος, Καρατζάνος) , με διάθεση για καθημερινή προσφορά, ικανούς για λήψη αποφάσεων και πρωτοβουλιών και το κυριώτερο απόλυτα εναρμονισμένους στο οικογενειακό κλίμα.Χαρακτηριστική είναι μια κίνηση του Ν. Λαμπρινούδη παραμονές του έκτου αγώνα πού επανέφερε την ηρεμία και χαλάρωση στην ομάδα ενόψει του δύσκολου παιχνιδιού που ακολουθούσε.Συνεπώς το μόνο πού έμενε ήταν σκληρή δουλειά και υπομονή για έρθουν τα αποτελέσματα.Το μόνο εύκολο.... η προπόνηση είναι διασκέδαση για όλους μας και δεν υπάρχει ίχνος πίεσης από κανένα για αποτέλεσμα.Η βελτίωση ήταν ορατή μέρα με τη μέρα για να φθάσουμε μέχρι το τέλος όπου σημαντικότερο ρόλο έπαιξε η πνευματική συγκέντρωση , η φυσική κατάσταση και το βάθος του ρόστερ παρά η τεχνική.Η ικανοποίηση για την κατακτηση του πρωταθλήματος ,για μένα αλλα και για όλους πιστεύω, βρίσκεται στο ότι μια ομάδα ανθρώπων που δούλεψαν οργανωμένα , κατάφεραν να πετύχουν το στόχο τους και τίποτα παραπάνω απ αυτό. Άλλωστε δεν κατακτήσαμε και την...Ευρωλίγκα, ούτε έχουμε κανένα μεγαλεπίβολο στόχο για ανόδους κλπ. Να παίζουμε μπάσκετ θέλουμε και να το απολαμβάνουμε. Τώρα θα συνεχίσουμε τις προπονήσεις με στόχο την όσο πιο αξιοπρεπή εμφάνιση γίνεται, στους αγώνες για την άνοδο στην Γ εθνική, όπου φυσικά κάθε άλλο από φαβορί είμαστε όπως βιάστηκαν να μας χρίσουν!
Για όλη αυτή τη μαγική χρονιά, για τις στιγμές χαράς έντασης, πάθους ακόμα και λύπης ή προβληματισμού, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους παίκτες, τους διοικητικούς και εξωδιοικητικούς φίλους της ομάδας καθώς και το συνεργάτη Αντώνη Συριάνη. Ελπίζω όλοι μαζί να συνεχίσουμε για πολλά ακόμα χρόνια να διασκεδάζουμε παίζοντας μπάσκετ στους Ίωνες.

ΥΓ. Ξεχασα αδικαιολογητα να αναφέρω τον Γιωργο Ρούσση που βοήθησε στα πρωτα παιχνίδια και θα παίξει και στα μπαράζ. Ο ..Λεων φρόντιζε να ενημερώνεται πλήρως και λεπτομερώς για την ομάδα σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν ήταν και βεβαια να μας στελνει τις ευχές του πριν τα παιχνίδια. Τον περιμενουμε με ανοιχτες αγκαλες!!!