Ευχάριστη έκπληξη (?) στο ειδικό πρωτάθλημα για την άνοδο στην Γ εθνική όπου ο Πολυκράτης Σάμου κατάφερε να πάρει την πρώτη θέση και μαζί το εισιτήριο για την κατηγορία. Και λέω έκπληξη γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε πρωτεύσει ομάδα εκτός Δωδεκανήσου και κάποιες φορές της Χίου. Η έκπληξη γίνεται μεγαλύτερη αν σκεφτεί κανείς ότι δεύτερη ήταν η ομάδα της Νάξου που θα ανέβαινε αν νικούσε στο μεταξύ τους παιχνίδι.Όσο για τη δική μας ομάδα, έμεινε εκτός νυμφώνος καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση μπροστά από τη Λέσβο πού ήδη έχει ομάδα στην Γ εθνική.Και αν για τη Ροδο που έχει ομάδα στην Α1 και τη Β εθνική, το να μην έχει εκπρόσωπο στη Γ δεν είναι μεγάλο πρόβλημα, ισχύει το ίδιο και για μας? Οταν λέω εκπρόσωπο δεν εννοώ βέβαια μια ομάδα που στήνεται με βάση εισαγόμενους αμειβόμενους παίκτες αλλά μία με αθλητές που προήλθαν από την παραγωγική διαδικασία του τοπικού πρωταθλήματος και άρα αντιπροσωπευτική του επιπέδου του.
Το ερώτημα είναι πώς φτάσαμε από μόνιμοι διεκδικητές της ανόδου, να παίζουμε ρόλο κομπάρσου στη διοργάνωση.Υποχωρήσαμε σαν Χιακό μπάσκετ, μείναμε στάσιμοι, βελτιώθηκαν οι υπόλοιποι ή μήπως όλα μαζί ? Ή μήπως ήταν απλά μια κακή παρένθεση και την επόμενη χρονιά (αν δεν αλλάξει η διαδικασία ανόδου) επανέλθουμε δριμύτεροι?
Αν ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στους παράγοντες που συνθέτουν το Χιακό μπάσκετ, τα σωματεία και τις διοικήσεις τους, τους αθλητές, τους προπονητές, τη διαιτησία, και τους φιλαθλους, θα διαπιστώσουμε αρκετά ενδιαφέροντα και κατατοπιστικά στοιχεία που ίσως να μας δώσουν απάντηση.
Σωματεία:Μικρό έως καθόλου ενδιαφέρον στην υποδομή (κατι που αποδεικνύεται και απο τις συνήθως κακές εμφανίσεις των μικτών μας ομάδων τα προηγούμενα χρόνια) και ανακύκλωση παικτών με ενίσχυση φοιτητών και στρατιωτικών.Ομάδες όπως ο Ολυμπιακός Αρμολίων με τους αδελφούς Σφηκάκη και τον αδικοχαμένο Ματθαίο Μπιρλή, ο Όμηρος με τους αδελφούς Σύλλα - Γιακούμα,ο ΝΟ Θυμιανών με Καίτη- Καραβοκυράκη,ο Κανάρης Νενήτων με Στακιά - Πολίτση, ο ΦΟΒ Κουντουριάδη - Τσέτσερη είτε σταμάτησαν τη λειτουργία τους είτε έπαψαν να παράγουν παίκτες και στράφηκαν στην εύκολη και γρήγορη λύση των μετεγγραφών για όσο φυσικα διάστημα είχαν χρήματα. Οι διοικήσεις των ομάδων σαφώς έχουν βελτιωθεί με νέους ανθρώπους που έπαιζαν μπάσκετ και θέλησαν να συνεχίσουν να βοηθούν το άθλημα μεσα απ αυτο τον τρόπο. Ακόμα και στη Β κατηγορία η διαφορά με προηγούμενα χρόνια είναι εντυπωσιακή.Το κακό είναι ότι μερικές φορές βιάζονται για αποτελέσματα και αυτό σίγουρα δεν είναι καλός οδηγός.
Παίκτες:Μια γρήγορη ματιά στα ρόστερ των ομάδων καταδεικνύει ότι παίκτες +34 συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν ελλείψει νεωτέρων και σε μερικές μάλιστα ίσως αποτελούν και πλειοψηφία (ή πάντως ισχυρή μειοψηφία). Η απουσία νέων παικτών - όχι παιδων και εφήβων που λίγο πολύ οι περισσότερες ομάδες έχουν, αλλά 23-26 ετών- δείχνει τη δουλειά που (δεν) έγινε στην υποδομή τα προηγούμενα χρόνια.
Προπονητές: Δεν θα ήθελα να επεκταθώ στον τομέα αυτό ιδιαίτερα για ευνόητους λόγους. Αυτό που μπορώ να πώ είναι οτι ο καθένας μπορεί βλέποντας μια ομάδα να καταλάβει αρκετά πράγματα για το πόσο έχει δουλέψει στο γήπεδο και ποιά είναι η συμμετοχή του προπονητή της σ αυτή. Κυρίως στις παιδικές ομάδες όπου μαθαίνεται το μπάσκετ αλλά πολλές φορές διαπλάθεται και ο χαρακτήρας των παιδιών. Αυτό που βλέπω δεν είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό με το ελαφρυντικό ότι το επάγγελμα του προπονητή-για διάφορους λόγους- τείνει να μεταβληθεί σε χόμπυ.
Διαιτητές:Παρότι ο αριθμός των αξιολογημένων διαιτητών είναι υψηλός, η γνώμη μου είναι ότι οι διαιτητές δεν βοηθούν να παιχτεί το άθλημα όπως πραγματικά παίζεται σε πιο προηγμένα μπασκετικά πρωταθλήματα. Κυριώτερο πρόβλημα είναι τα υπερβολικά πολλά σφυρίγματα σε μικροεπαφές, κάτι που καθιστά τα πρωταθλήματα μας πολύ light και βέβαια γίνεται αμέσως αντιληπτό σε όποιον παίξει εκτός Χίου. ( Αναφέρομαι μονο στον γενικότερο τρόπο που αντιμετωπίζουν κάποια βασικά στοιχεία του παιχνιδιού και όχι για το αν πχ σφυρίζουν αμερόληπτα κλπ.) Βέβαια αναγνωρίζω οτι η άγνοια αρκετών από τους προηγούμενους παράγοντες που ανέφερα για το πως πραγματικά παίζεται το άθλημα, τους δημιουργεί επιπλέον πίεση και διαμαρτυρίες.
Φίλαθλοι:Με μια λέξη εντυπωσιακοί. Γεμίζουν το γήπεδο σε κάθε καλό αγώνα χωρίς καμμία παρεκτροπή και με γνώση του αθλήματος. Παρότι κάποιοι δεν δείχνουν με τις πράξεις τους να τους σέβονται και ενδεχομένως να υποτιμούν το κριτήριο τους, πρέπει να αποτελέσουν το εφαλτήριο για την άνοδο του επιπέδου μας.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε την μείωση παιχνιδιών μέσω απίθανων συστημάτων διεξαγωγής πρωταθλήματος και την απουσία πρωτοβουλιών για την αύξηση του ενδιαφέροντος και τη δημιουργία κινήτρων, ίσως έχουμε μια απάντηση για το σκέλος του ερωτήματος που μας αφορά. Για το δεύτερο σκέλος -αν δηλαδή βελτιώθηκαν οι άλλοι- ρίξτε μια ματιά στην ιστοσελίδα της Τοπικης επιτροπής Σάμου (samosbasket.gr), και μάλλον θα συμπεράνετε κι εσείς ότι κάποιοι άνθρωποι εκεί ενδιαφέρονται για το άθλημα τους και τους αξίζει να δούν μια ομάδα τους στη Γ εθνική.
Αντί επιλόγου ας συνεχίσω τους στίχους του Κώστα Βάρναλη που αποτελούν τον τίτλο του θέματος:
Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
